#امنیت_اقتصادی
#امنیت_غذایی

جمعیت جهان در سال 2050 فراتر از 9 میلیارد نفر خواهد رفت و برای پاسخگویی به نیازهای غذایی این جمعیت رشد یابنده، سازمان خواربار و کشاورزی پیش‌بینی کرده است که تولید غذا باید تا آن هنگام حداقل 70 درصد افزایش یابد. این در حالی است که تولید غذا به میزان یادشده با تکنولوژی موجود به علت تحلیل رفتن ظرفیت‌های طبیعی و زیست محیطی امکان‌پذیر نیست.

در چنین شرایطی نیاز به فناوری نوینی در تولید احساس می‌شود که با استفاده کمتر از منابع، میزان بیشتری از مواد غذایی به دست آید و تبعات کمتری را بر محیط زیست بر جاگذارد. یکی از روش‌های نوین تولید جهت افزایش راندمان در تولید محصولات کشاورزی، بهره‌‌گیری از زیست فناوری نوین یا بیوتکنولوژی است. بهره‌گیری از زیست فناوری نوین برای تولید محصولات تراریخته، فرصت‌ها و چالش‌های جدید را فرا روی توسعه و سلامتی انسان گشوده است. این امر اگرچه موجبات افزایش بازدهی تولید، دستیابی به امنیت غذایی و کاهش مصرف کود و مواد شیمیایی مخرب محیط زیست را به همراه داشته است، اما از همان ابتدا، ورود محصولات غذایی تراریخته در زنجیره غذایی انسان، نگرانی‌هایی را در ارتباط با خطرات احتمالی ناشی از مصرف این‌گونه مواد ایجاد و پرسش‌های متعددی را در زمینه احتمال بروز عوارض نامطلوب مانند حساسیت، افزایش مقاومت نسبت به آنتی‌بیوتیک‌ها، اثرات مخرب محیطی و انتقال افقی ژن‌ها در جوامع را مطرح کرده است.

در این راستا انجام مطالعات تخصصی گسترده در محیط آزمایشگاهی و برای یک بازه زمانی 10 ساله در رابطه با جنبه‌های مختلف اثرگذاری این محصولات بر انسان و محیط زیست، ایجاد بسترهای قانونی به منظور کاهش و کنترل این مخاطرات، آزمایش محصولات غذایی وارداتی توسط گمرک و نهادهای نظارتی مربوطه از منظر تراریخته بودن و جلوگیری از واردات محصولات تراریخته به کشور و همچنین لزوم برچسب‌گذاری روی این محصولات بعد از تأیید ایمنی این نوع مواد غذایی ضروری به نظر می‌رسد.